بسم الله الرحمن الرحیم
حوزه ی برهان،
مفاهیم ذهنی است.
و اینکه آیا امکان وجود این مفاهیم ذهنی در خارج هست یا خیر؟
قلمرو عرفان،
هم شهود آن مفاهیم و علم حصولی است؛
هم شهود مصادیق خارجی آن مفاهیم ذهنی.
عقل برهانی نمی تواند به مصداق خارجی مفاهیم که آثار عینی فراوانی دارد دسترسی داشته باشد؛
بنابراین اولا از وقوع آن مفهوم ذهنی بی خبر است؛
ثانیاً از لوازم جزئی آن هم نمی تواند آگاهی داشته باشد.
البته عقل حکیم، امکان وقوع آن چیزی که مشهود قلب عارف است را انکار نمی کند؛
هرچند ممکن است بعید بداند؛ ولی محال نمی داند.
.
عقل برهانی حدّ معینی دارد.
اما قلبی که منزّه است و از تقوای بیشتری برخوردار است،
می تواند یک سری علوم حصولی برتری را بیابد که عقل متعارف از نیل بدان عاجز است.
.
سرّ این مطلب این است:
علم، ( یعنی وجود صورت یا معنای یک مفهوم در نفس)؛
علم، حضوری است.
وقتی به خارج از ذهن منطبق شد، و آثار عینی بر معلوم ذهنی مترتب نگشت، در حقیقت،
علم حصولی پدید آمده است.
پس حقیقت علم، حضوری است.
چون حقیقت علم، شهودی است، می تواند مشهود قلب گردد.
و در سایه ی پیوند عقل برهانی با یک چنین قلب شهودی،
آنچه مشهود قلب عارف بود، مبرهن می گردد.
.
از این رو،
برخی از مشهودهای قلب عارف،
طوری است ورای طور عقل؛
که اصلا عقل برهانی امکان نیل بدان را ندارد.
مانند برخی خصوصیتهای مربوط به مبدأ، معاد، صراط و .
درباره این سایت