* منم خدای تو *

بسم الله الرحمن الرحیم

قرب نوافل، یعنی مشاهده ی حق تعالی در همه ی آیات و نشانه های او.

و این، طلیعه ی ولایت است.

که نتیجه اش می شود اینکه:

چشم و گوش عبد می شود الهی، جز حق نمی بیند و جز حق نمی شنود.

زبانش جز حق نمی گوید.

در حقیقت خداوند به حسب تعیّنی از تعینات مقیده ی خویش در او تجلی کرده و او آیت ویژه ی الهی شده است.

و اما کسی که به این مقام می رسد،

اگر جامعیت حق و خلقی نداشته باشد،

جمع وحدت و کثرت نداشته باشد،

ممکن است مانند شجری باشد که برای موسی ندا در داد: 

{ یا موسی! إنّی أنا الله ربّ العالمین }

که در حقیقت این زبان حق تعالی است که از خویش خبر داده است نه شجر.

هرچند از زبان شجر است، لیکن خود حق تعالی است.

منتها دلی باید که اینرا از حق بداند و جز حق نداند.